Nieuw Zeeland Zuidereiland

Hallo allemaal, hier zijn we weer. Vanaf het zuider-eiland, dat inderdaad nog veel mooier is dan het noorder-eiland. Terwijl wij al niet geloofden dat het nog mooier kon! Maar daarover later meer. Eerst willen we jullie even bedanken voor alle uitleg over waarom het nou New Zealand is en niet New Sealand. Nadat we dit wisten hebben we natuurlijk flink opgeschept over het feit dat wij net als Abel uit Nederland komen! Blijkt alleen dat al zijn volgelingen op zijn gegeten door de Maori’s en dat hij toen snel weer gevlucht is en nooit meer teruggekomen, dus voor zover het opscheppen :-S.

Maar dus, verder over het zuider-eiland. Nadat we aankwamen met de ferry hebben we eerst even lekker gerelaxed op een ‘dure camping’. Dat wil zeggen dat je daar wèl kunt douchen, afwassen en je kleren wassen (:-)). Het was lekker weer, dus prima. Beetje relaxen, lekker wat eten, spelletje doen (Yahtzee, 141-186 voor Elkie!), wijntje, het luxe-leven zeg maar….

Daarna zijn we doorgereden naar Canaan Downs. Dat is een overheidscamping, ofwel goedkope camping, die zijn zonder voorzieningen maar liggen vaak erg mooi. Zo ook deze. Ergens in de middel of nowhere, met weer heel ander uitzicht. Het is trouwens echt niet normaal hoe divers Nieuw Zeeland is. De meest uiteenlopende landschappen zie je hier. Vanauit Canaan Downs kon je een aantal mooie wandelingen maken. Een daarvan was naar Harwood’s Hole. Dit is de diepste opening in de grond van Nieuw Zeeland en is ongeveer 350 meter diep. Vonden wij wel spannend natuurlijk! Op 50m afstand van de hole begonnen de borden met: betreden op eigen risico, let op loszittende rotsen, kinderen niet alleen laten lopen etc. Hmmm. Uiteraard wel verder gelopen. Om het gat heen lagen allemaal grote rotsblokken waar we eerst overheen moesten en dan was het gat daar. DIEP! Niet normaal. We konden de bodem niet eens zien. Nou zijn wij van nature niet zo bang uitgevallen, maar een foto van de bodem maken is niet gelukt, aangezien het zo diep was dat een val naar beneden een gegarandeerde kamikaze actie geweest zou zijn. Onze thrill hebben we dus ook weer gehad.

Na Canaan Downs, zijn we zijn we verdergereden naar het Abel Tasman National Park. We hebben daar (uiteraard) een van de mooiste routes uitgekozen om te lopen, de Abel Tasman coastal track. Deze wandeling is ongeveer 23km en loopt zoals de naam al zegt vrijwel volledig langs de kust. We hadden een mooie zonnige dag uitgekozen en ’s morgens vroeg gingen we op weg naar het vertrekpunt met de boot, Bark Bay. Vanaf hier zouden we dan weer teruglopen naar onze speelgoedau… euh campervan, die we in Marahau hadden gestald. De bootrit duurde ongeveer één uur. De gids op de speedboat wees ons onderweg allerlei mooie dingen aan, mooie strandjes, speciale bomen en vogels en opeens ging hij wat langzamer varen en zaten we midden tussen de wilde dolfijnen! Echt zo gaaf! Waren er wel 25 ofzo en die vonden het leuk om met onze boot mee te zwemmen, dus die bleven ongeveer 10 min bij de boot, echt heel leuk om te zien! Daarna hebben we ook nog zeehonden gezien en pinguins. Dus alleen de boottocht was al de moeite waard! En daarna kwam de wandeltocht dus nog. Deze was inderdaad schitterend, de meest mooie stranden hebben we gezien. Kijk maar op de foto’s! Verder ging de track langs de kust door de natuur, de begroeiing is hier erg divers, dus ook dat was erg mooi. Aan het einde van de wandeling waren we wel helemaal gebroken. Pijn aan de voeten, pijn aan de rug, pijn aan de schouders (van de rugzak), dus we waren extreem blij dat we zo’n km voor de parkeerplaats een pizza met bier-oase tegenkwamen… met onze laatste krachten zijn we daar dus naartoe gestrompeld. Helaas was het budgettair niet te verantwoorden en waren we dus genoodzaakt om a la meisje met de zwavelstokjes verder te strompelen naar de bus om daar een soepje op te warmen… zielig he! (Voor de bijdehante mensen en rekenkundigen onder ons: de track was niet over een vlak stuk asfalt ofzo, maar over onverharde weggetjes en stukken strand en met pieken en dalen, dus dan is 23km lang!)

Ons volgende (natuur-technische) hoogtepunt was een klim op de Franz Josef gletsjer, een van de twee gletsjers in Nieuw Zeeland. Ook daar hadden we een mooie zonnige dag voor uitgezocht. ’s Ochtends eerst naar de touroperator (je kunt de gletsjers alleen onder begeleiding beklimmen omdat het anders erg gevaarlijk kan zijn), waar we onze leen-sokken, leen-jas, leen-schoenen en leen-crampons (stalen pinnen voor onder je leen-schoenen) kregen. Daarna gingen we op pad. We zijn ongeveer tot 2/3 van de gletsjer geklommen. Hebben daar gelunched en zijn toen weer terug naar beneden gegaan. Klinkt simpel, maar zo tocht op een gletsjer is best wel zwaar, dus we hebben hier zo’n zes uur over gedaan. We kunnen alleen maar zeggen: aanrader! Het is super mooi zo boven op een gletsjer. Overal lopen waterstroompjes en heb je ijstunnels en zie je stukken ijs van meters hoog! We zullen er een paar mooie foto’s van bijvoegen. Nou hadden we net al behoorlijk overdreven bij het Abel Tasman-verhaal (:-)), dus we kunnen moeilijk zeggen dat deze tocht nog zwaarder was, maar dat was hij wel. We waren echt helemaal kapot aan het einde van de dag. Perfect dus, dat gratis toegang tot de hot pools inbegrepen was bij de tour. Na de tocht hebben we dus lekker in het zonnetje een maaltje klaargemaakt, een biertje gedronken en zijn we een paar uurtjes heerlijk bijgekomen in de hot pools! Hemels.. (mede natuurlijk omdat we doorgaans maar één keer in de vier dagen kunnen douchen hier :-S).

Na dit avontuur hebben we weer een dagje of wat gerelaxed en zijn we verder gereden naar Queenstown. Leuk stadje waar we even wat gewinkeld hebben (lees een pan gekocht hebben omdat Elkie de rental-pan droog had laten koken tijdens het skypen) en een beetje rondgestruind. Vervolgens zijn we verder getuft naar Milford Sound. Jullie geloven ons misschien ondertussen niet meer, maar ook dit was onbeschrijflijk mooi! Milford Sound is een groep fjorden aan de kust van de Tasman-Sea. We hebben daar een boottocht gemaakt van een paar uur, waarin we door de fjorden zijn gevaren. We kunnen het bijna niet omschrijven zo mooi was het, dus we zullen een paar foto’s bijvoegen die we voor zichzelf laten spreken. Die ene foto met de regendruppels op de lens behoeft enige nadere uitleg: toen stonden we ONDER de hoogste waterval in het gebied, met regenjassen aan, en Erik kwam op het idee om dit moment vast te leggen op de gevoelige plaat; we weten nu dat Lumix-camera’s best (maar niet helemaal) waterdicht zijn! :-S Oh ja, tijdens de boottocht kwam er nog een grappig verhaal van de kapitein. Je schijnt dus twee soorten ‘inkepingen’ in bergen te hebben: eentje die is uitgesleten door een rivier (genaamd een Sound) en eentje die is uitgesleten door een gletsjer (genaamd een Fjord). En nou heet deze inkeping dus Milford Sound, maar hij is uitgesleten door een gletsjer! Oops, misser! Even verderop ligt Doubtful Sound, ook een fjord, en ga zo maar door… Enkele jaren geleden kwam er een initiatief om dit foutje recht te zetten, en hebben ze besloten om het hele gebied maar Fiordland te noemen. Met een i! Dus dat is (ook in het Engels) alweer een foutje! Hihi! Slimme mensen, die Nieuw Zeelanders! Maar omdat ze dus weleens Hollanders opeten hebben we er maar niet te hard om gelachen…

Inmiddels zijn we in Invercargill (op een dure camping, jeuj!). Een leuke camping trouwens ook, we hebben net de lammetjes gevoerd!Van hieruit gaan we naar het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland en vervolgens in de komende twee weken via de oost-kust weer omhoog. Op de 18e vertrekken we dan ‘alweer’ naar Australië.

Misschien later dus nog een update vanuit NZ en anders vanuit Australië!

We hebben trouwens nog geen filmpjes ontvangen van mensen die de langste plaatsnaam van de wereld konden uitspreken?!?