Beijing, Shanghai en begin Nieuw Zeeland

Halleluja, wij zijn sinds een paar dagen in Nieuw Zeeland…. No more noedels!!! :-)

Haha, maar even zonder gekheid, we hebben (ondanks wat ongemakjes in het begin) een erg leuke tijd gehad in China! Zeker de laatste weken in Wuhan en ook in Beijing en Shanghai.
Tijdens de laatste week van ons verblijf in China kwamen drie van Erik’s Eindhovense collega’s met aanhang naar Wuhan. Erik heeft een aantal meetings met hen gehad en Elkie mocht de dames overdag rondleiden in het mooie Wuhan. Tijdens de middagpauze hebben we uiteraard even ge-ping-pongd, China tegen Nederland, kansloos verloren… Eén van de professoren (Xie) bleek vanuit alle posities te kunnen smashen, om daarna die domme Hollanders flink uit te lachen (dit leidde natuurlijk tot irritatie bij Elkie, die in het Nederlands enkele verwensingen naar zijn hoofd slingerde). ’s Avonds gingen we met zijn allen, inclusief een aantal professoren en studenten van de Wuhan University, uit eten op zijn Chinees. Erg leuk en erg lekker (geen noedels in deze restaurants!). En op een van de laatste avonden hadden de Chinezen iets leuks voor ons geregeld. We gingen met zijn allen naar KTV! KTV staat (denken wij) voor Karaoke TV en karaoke is erg populair in China. In elke straat zitten zonder te overdrijven ongeveer 3 KTV gebouwen. Met 7 Nederlanders en evenzoveel Chinezen gingen we het karaoke-gebouw binnen. Wij dachten dat we in een grote zaal uit zouden komen waar je je aan kon melden voor een liedje… Nee dus.. In het gebouw zijn allemaal kleine ruimten, waar je met je eigen gezelschap gezellig karaoke kunt zingen. Je kunt zelf de muziek regelen en op een groot beeldscherm verschijnt dan de tekst en de clip. Na afloop krijg je punten voor je optreden. Een soort singing-star voor de mensen die dit kennen. We kregen wat biertjes en popcorn en daarna gaf de eerste Chinese professor het ‘goede’ voorbeeld… Nu zeiden we al dat de Chinezen erg enthousiast zijn waar het karaoke betreft, dus de professor ging met al zijn decibels de strijd aan…helaas zong hij IMMENS vals, dus het was niet om aan te horen! Dat scheen hem zelf en ook de overige de Chinezen echter niets te deren, het was meer de inzet waar het om ging denken wij…. Uit volle borst schalde dus 5 minuten lang Whitney Houstons, of in dit geval Professor Xie’s, I will allways love you uit de boxen. Echt te hilarisch voor woorden; vooral zijn uithaal bij het begin van het refrein (And IIIIII Will Always Love You) is inmiddels legendarisch en staat op tape! Het was ook wel grappig dat na dit liedje de werknemers van de KTV een kwartier hebben geprobeerd het volume van de microfoon zachter te zetten HAHA!! Uiteraard konden wij zelf ook niet achterblijven en hebben wij erg actief deelgenomen en maar liefst 4 nummers gezongen… Op Michael Jackson nog een kleine moonwalk uit onze mouwen geschud, en onze ‘Moondance van Van Morrison’ (inclusief saxofoon-solo van Erik) was een applaus waard vonden we zelf, 90 punten~ (van de maximaal haalbare 100), WHOEHOE! :-)

De laatste week van ons verblijf hebben we doorgebracht in respectievelijk Beijing en Shanghai. De eerste dag in Beijing hebben we een bezoek gebracht aan het Plein van de Hemelse Vrede. Midden op het Plein van de Hemelse Vrede staat een enorm gebouw, en Elkie zei direct: OE, dat is LELIJK! Bleek dat dit de memorial building voor Chairman Mao is, en die Mao wordt toch nog redelijk aanbeden hier in China… Oeps.. :-) Blij dat Nederlands geen wereldtaal is, anders was ons verblijf in China waarschijnlijk voor onbepaalde tijd verlengd... Daarna doorgelopen naar de Forbidden City: een ommuurde stad waar vroeger de ‘emperors’ woonden. Erg mooi om te zien en ook bijzonder als je de geschiedenis erbij denkt. Wel cool hoor; de Chinese cultuur is zo rijk en oud, daar hadden we voorafgaand aan ons bezoek eigenlijk nog niet zoveel kijk op! En de gebouwen in de Forbidden City zijn ZO mooi gedecoreerd en goed bewaard gebleven, echt indrukwekkend…
Na dit hoogtepunt zijn we doorgelopen richting Olympic Park. Over dat lopen gesproken; mocht je ooit naar China gaan, en ben je van plan om naar Beijing en/of Shanghai te gaan, neem een paar nieuwe knieën en bovenbenen mee! Je hebt ze nodig! Onze bovenbenen zijn nu zo gespierd; Sven Kramer is er jaloers op… Maar goed, in 2008 zijn de Olympische Spelen dus georganiseerd in Beijing, en we zijn gaan kijken naar het Olympisch Stadion (het zogenaamde vogelnest) en naar het zwembad.. Echt supermooie moderne gebouwen, het neusje van de architectonische zalm! Dat is echt Beijing: een mengelmoes van cultureel erfgoed en ultramoderne gebouwen, op smaak gebracht met ongeveer 16 miljoen mensen. Een ander voorbeeld van zo’n modern gebouw is het Beijing Theatre, ook echt de moeite waard! Zie de foto’s!

Onze derde dag in Beijing zullen we niet snel vergeten… 1 oktober 2011, National Day in China, en dat betekent: mensenmassa’s! En dat was uitgerekend de dag dat wij naar de Chinese muur wilden gaan… Wij vroeg uit de veren (06.30 uur) om met de bus te gaan, komen we bij het busstation, staan daar al ongeveer 100 duuzend mensen te wachten! AAAH! Go to bed!! Na ongeveer 2 uurtjes vechten door een rij mensen van 200 meter lang zijn we uiteindelijk toch in de goede bus beland, die ons in anderhalf uur naar een plaats heeft gebracht op ongeveer 80 km van het stukje muur dat wij wilden bezichtigen… Het laatste stuk moesten we overbruggen met een taxi; nou ja, een illegale taxi; eigenlijk was het de oudste auto die we ooit hebben gezien, en een man die ons wel voor 30 euro wilde brengen en halen… En als bonus zong ie de hele weg mee met alle Chinese toppers, en heeft ie ongeveer 1,5 slof sigaretten weggepaft. Geweldige kerel!
Eindelijk, na 6 uur reizen vanaf Beijing, kwamen we aan bij de Chinese muur, bij de plaats Jinshanling. En we moeten eerlijk zeggen; het was elke minuut wachten MEER dan waard! De Chinese muur is ZO mooi en indrukwekkend, het is eigenlijk met geen pen te beschrijven… Maar omdat dit blog toch bedoeld is om te beschrijven wat we hebben gezien, doen we een poging.. We zijn vanaf Jinshanling 10 kilometer over de muur gelopen naar Simatai, het weer was geweldig, blauwe lucht, 22 graden, de omgeving is schitterend, je ziet alleen maar bergen, je hoort geen verkeer, en we hadden geluk: het was op de muur erg rustig die dag! Tijdens de 10 kilometer durende wandeling zagen we continu de muur in de verte over het hooggebergte kronkelen. Sommige stukken waren ook écht stijl, met losliggende rotsblokken, zonder balustrades, inclusief erg diepe afgronden. Dit is de 92e keer dat Erik het zegt, maar het was echt het mooiste dat ie ooooit gezien heeft! We hopen dat de foto’s een beetje van al deze pracht kunnen overbrengen, en we hebben een paar filmpjes voor de geïnteresseerden!

’s Avonds hebben we steeds lekker gegeten in Beijing zelf. Meestal bij een Chinees ‘fastfood’ restaurant. Dat is erg goedkoop en het eten is daar erg lekker. Geen fastfood zoals je bij ons gewend bent natuurlijk, maar rijst met vlees en groenten. Op een van de avonden dachten we echter dat het wel leuk was om weer een keer bij een echt Chinees restaurantje te eten. Zo gezegd zo gedaan en ergens in een klein straatje vonden we een leuk tentje. In China ziet een gemiddeld restaurant er als volgt uit: simpele houten tafels en stoelen, zonder tafelkleed, met een beetje schmutzig vloertje, een lekker potje (jasmijn) thee op tafel, een paar rokende en rochelende Chinezen en als je geluk hebt een menukaart met plaatjes :-).. en we hadden geluk! Nadat wij dus een paar lekkere gerechten uit hadden gekozen, besloot Elkie dat het tijd was om even te gaan plassen. Dus op weg naar de serveerster om te vragen waar het toilet was. Nu trof Elkie ‘toevallig’ een serveerster die geen Engels sprak, dus die tikte haar collega-serveerster aan en zei in het Chinees dat Elkie naar het toilet moest. De andere serveerster reageerde in eerste instantie niet, maar gooide in plaats daarvan opeens, 40 cm voor Elkie d’r voeten, KEIHARD een kei grote vis (40cm lang en 7 cm dik) voor Elkie op de (schmutzige) grond! Whaaa!…. bleek dat ze hem nog even dood moest gooien voordat hij de pan in ging. Hmmm. Daarna legde ze hem op een soort van weegschaal onder goedkeurend oog van de mensen die hem hadden besteld en smeet ze hem voor de neus van de nog steeds perplexe Elkie keihard door een gordijntje op de keukenvloer, waar hij nog een paar meter doorgleed en waarschijnlijk terechtkwam voor de voeten van de kok die hem klaar moest maken. Euh, tsja. Voor de serveerster was dit echter volkomen normaal, dus die hield even vluchtig haar handen onder een kraantje en gebaarde Elkie om mee te lopen naar het toilet. Dus Elkie erachteraan door de voordeur.. naar buiten.. ?!? Huh? De serveerster liep het straatje waar we zaten te eten uit, sloeg een hoek om en daarna nog een hoek (met een wederom verbaasde Elkie erachteraanlopend) en vervolgens de laatste hoek, ze waren nu zo’n 150m verder, en ging daar een gebouwtje in. En toen gebeurde het dus…. In het gebouwtje waren zes van de Elkie inmiddels welbekende gaten in de vloer met daarnaast twee voetstappen om je voeten op te zetten, ZONDER HOKJES EROMHEEN!!!! Ze zaten gewoon in één ruimte naast elkaar, met ongeveer 30 cm tussen de voetstappen van de ene en de andere WC. Op WC één en drie zaten al twee dames op hun hurken en de serveerster keek naar Elkie, knikte een keer naar de “WC’s”, trok haar broek naar beneden en ging op WC nummer 6 zitten…. Euh..slik…tsja, nu kon Elkie voor haar gevoel niet opeens terugkrabbelen en zeggen dat ze niet meer hoefde. Er zat dus niets anders op dan naast de drie al hurkende vrouwen ook maar haar broek omlaag te trekken en boven een gat te gaan zitten. Omdat ze echter niet naast de serveerster wilde gaan zitten (dat voelde toch nog wat intiemer dan de twee volledig onbekende dames) hurkte ze maar neer tussen dame één en dame drie. Maar natuurlijk kwam door al deze commotie de ‘straal’ niet op gang in eerste instantie, wat al erg genant was natuurlijk (want als je elkaar ziet hoor je elkaar ook natuurlijk), en nog veel erger werd toch de serveerster logischerwijs eerder klaar was en met haar handen in haar zij, naar Elkie kijkend ging staan wachten tot ze klaar was…… AAAAAAAHHHH! Serieus een nominatie voor ‘het ongemakkelijkste moment ooit’ in het Guinness Book! Uiteindelijk gebaarde Elkie maar dat de serveerster wel vast terug mocht lopen en zij later wel kwam. Gelukkig begreep de serveerster dit en ze liep aan… Pffff! In relatieve rust (dame één zat te POEPEN!) kon Elkie haar ritueel toen afmaken en vervolgens flabbergasted terugstrompelen naar het restaurantje om daar lekker te gaan eten en te gluren naar de andere tafels om te ontdekken wie nou eigenlijk die op de schmutzige vloer doodgegooie vis op zijn bord had gekregen. Dus…..

En nu zijn we dus sinds 4 oktober in Nieuw Zeeland. Eerst één nachtje in een hotel en daarna onze camper opgehaald. Dat is wel even wennen hoor. Al je spullen in zo’n mini camper en koken op een klein gasstelletje! Maar het heeft ook wel iets. We hopen wel dat het weer wat beter wordt zodat we ’s avonds wat langer buiten kunnen zitten. Het is nu nog vrij koud en 3,5 maanden elke avond samen op het camperbedje lijkt ons niet zo goed voor de relatie! :-)
Het rijden was wel even wennen omdat het stuur hier aan de rechterkant zit en je aan de linkerkant van de weg moet rijden. Ook zit het knipperlicht aan de rechterkant en de ruitenwissers links, alles is net andersom als bij ons dus. Goddank hebben we wel een automaat, als we ook nog met links hadden moeten schakelen was het niet goedgekomen waarschijnlijk. Maar goed, even opletten dus. Erik ging de eerste dag van start. Een paar keer gingen opeens de ruitenwissers aan i.p.v. het knipperlicht, reed hij iets te dicht langs de linkerkant van de berm of ging hij wat te hard door de bocht.. waarop Elkie hem natúúrlijk bij élke mis-actie heel hard uitlachte… Op dag twee had, toen Elkie voor de eerste keer ging rijden, had ze dus zelf geen ruimte voor misstappen. Dus heel geconcentreerd ging ze de weg op, oke.. niet te ver naar links rijden, niet te ver naar links rijden, niet op de koppeling trappen het is een automaat, het knipperlicht zit rechts en niet links enz. Maar uiteraard ging het allemaal van een leien dakje… Totdat! Whaaaaa en tegenligger! Op ónze weghelft, wtf?! En toen drong het door dat Elkie inderdaad de voertuigbesturing prima onder controle had, maar wel op de RECHTERHELFT van de weg! Ahum…… :-S. Maar goed, na dit ene, kleine foutje gaat het rijden bij ons allebei gelukkig prima.

We zijn nu een paar dagen in Auckland, waar we zaterdag naar een van de kwartfinales van het WK Rugby gaan (Engeland-Frankrijk)!! Vervolgens rijden we verder naar het noorden naar Port Jackson en warm water beach (als je daar een kuil graaft op het strand loopt er vanuit de grond warm water in en heb je dus je eigen mini spa op het strand, lijkt ons wel leuk :-)). De rest van de route bedenken we onderweg….
Op de campings (die wij kunnen betalen) hebben ze trouwens meestel geen internet hier, dus de verhalen zullen wel wat spaarzamer worden. Vandaar dat we dit verhaal nu maar extra lang hebben gemaakt, haha!

Dit waren Elkie en Erik vanuit de Mazda-minicamper! Tot de volgende keer!