China 2 en Xi'an

Nihao allemaal! Daar zijn we weer. Nog steeds vanuit China uiteraard.

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en wat meer bedreven in het leven in niet-toeristisch China. We vergeten het briefje met ons huisadres nooit meer, we weten nu hoe we eten kunnen bestellen in het campus restaurant (wát we bestellen weten we overigens nog steeds niet, one step at the time), we kunnen tellen in het Chinees (met handgebaren , die zijn hier ook anders) en we hebben wat mensen leren kennen van de universiteit die ons het een en ander kunnen laten zien en indien nodig het Chinees voor ons kunnen vertalen. Samen genomen maken deze dingen ons leven hier een stuk makkelijker en zelfs best heel leuk eigenlijk!

Vorige week zijn we na de eerste persoonlijke afspraak van Erik met een aantal mensen van de universiteit, dat is inmiddels ook van de grond gekomen, uit genodigd om te gaan uit eten met een van de professoren en zijn vrouw en nog een acht studenten van de universiteit. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen, er kon dan eindelijk een keer voor ons vertaald worden wát er op ons bordje lag, dus wij gingen graag mee. We werden netjes opgehaald door de professor en die nam ons mee naar een rete sjiek restaurant, waar we in een privé kamer voor ons gezelschap gingen dineren. We zaten aan een ronde tafel, waarin in het midden een grote draaiende schijf zat waarop vijftien verschillende gerechten stonden. Hier kon je dan, met je eetstokjes (best een uitdaging aangezien die tafel wel doordraaide) steeds van ieder gerecht wat eten afhalen. En het eten was héérlijk! En inderdaad weten we zelfs van een paar dingen wat het was! :-) Voordat we het eten kregen, vroeg de professor aan Erik of hij van wijn hield, waarop Erik uiteraard ja zei. Toen vroeg hij, “do you like alcohol”?. Dus Erik zei weer ja, in de veronderstelling dat hij het nog steeds over die wijn had… maar nee. Hij kreeg een kannetje met een mega sterke drank met daarbij een heel klein glaasje. Een van de studenten, afkomstig uit Colombia, die erg goed Engels sprak, legde ons uit wat de bedoeling hiervan is: als je met een gezelschap gaat eten in China, is het een gewoonte dat je naar elkaar toegaat en met elkaar proost, hierbij geef je de andere persoon dan een complement, of zeg je iets wat je kwijt wilt (wel positief). Vervolgens gooi je een klein borrelglaasje met de sterke alcohol naar binnen en zeg je hierbij ‘gambei’.. een soort van adten dus… Dit gebeurt overigens niet in één keer met iedereen tegelijk, nee iedereen gaat om beurten naar elkaar toe. Het uur daarna kwam dus steeds iemand anders naar ons toe om met ons te proosten. Elkie kon zich er gelukkig gemakkelijk vanaf maken door een lekker glaasje wijn te nemen, waarbij je niet hoeft te adten, maar Erik moest uiteraard een goede indruk achterlaten (= stoer met de andere kerels meedoen) en ontkwam er dus niet aan. In het begin was hij nog blij dat het kannetje met drank niet zo groot was, maar…. geen probleem, dat vulde ze gewoon bij als het leeg was! Het was al érg warm die dag en na een uurtje verschenen de eerste zweetdruppeltjes op zijn gezicht….. Hartstikke leuk, die kennismaking met de Chinese gewoonten! :-D

Ondanks dat het vrij moeilijk is om jezelf hier duidelijk te maken, zijn de Chinezen vrijwel zonder uitzondering overigens erg aardig en behulpzaam. Ook al lukt het niet, ze proberen je altijd te helpen, zelfs als je daar niet om vraagt. Ook dat zorgt ervoor dat we ons inmiddels vrij goed thuisvoelen hier. Alhoewel we nu ook weer niet in een keer moeten gaan overdrijven, ze rochelen de hele dag door en spugen ‘het opgehaalde’ vervolgens op straat, ook gewoon binnen in winkelcentra of in de vliegveldhal! Ook is het waar dat ze, zoals wij al eerder gehoord hadden, de kleine kinderen, door een speciaal daarvoor gemaakt gat in de broek, op straat laten poepen! Ieks! Wij hebben dus besloten om ons maar tot op zekere hoogte aan te passen…..

De afgelopen dagen hebben we gebruikt om een ‘weekendje weg’ te gaan… We zijn met een binnenlandse vlucht naar Xi’an gegaan. Voor een aantal van jullie misschien wel bekend omdat het ‘terracotta leger’ (een van de belangrijkste archeologische vondsten ter wereld) zich daar bevindt. Dit is een opgraving van meer dan 2000 levensgrote beelden, uit het jaar 200 voor Christus, gemaakt op order van de eerste keizer van China, die het leger mee wilde nemen om in het hiernamaals voor hem te vechten. Erg bijzonder om te zien. Hopelijk geven de foto’s jullie ook een beeld. Naast het bezoeken van het terracotta leger, hebben we nog een dag door Xi’an zelf gelopen om alle highlights te bezoeken en hebben we lekker gegeten in het ‘muslim quarter’. Erg leuk, een moslim-wijk met allemaal kleine eetwinkeltjes en kraampjes en lekkere restaurantjes.
Uiteraard hadden we ook tijdens deze trip wel weer wat obstakels. Onder andere het feit dat het in Wuhan 30 graden was en wij dus alleen slippers meegenomen hadden, maar het in Xi’an slechts 16 graden bleek te zijn en het de eerste dag de hele dag regende. Liepen wij daar dus met IJSKOUDE voeten en al die Chinezen maar kijken naar die gekke blanken die met deze temperaturen nog op slippers liepen… :-).
Ook was het weer moeilijk om het hotel, dat we gelukkig wel van te voren geboekt hadden, midden in de nacht te vinden met behulp van de geen-Engels sprekende taxi-chauffeur. Uiteindelijk was het wel gelukt. Dat zei de taxi-chauffeur tenminste. Wij waren daar niet zo zeker van, want wat we zagen waren alleen twee lelijke flatachtige gebouwen zonder receptie, die er nogal louche uitzagen. Uiteindelijk stapte de taxi-chauffeur dus maar uit en liep naar een of ander klein hokje (zoiets als een kaartjes verkoop hokje op een erg oud station). Dat bleek dus inderdaad de receptie te zijn van ons hotel. Waar ze zoals wij zagen bij binnenkomst ook ‘kamers per uur’ verhuurden, dus dat verklaarde meteen de louche uitstraling. Tsja.. als je low budget moet reizen overkomt je dat weleens zullen we maar zeggen…. Gelukkig zag het er binnen allemaal redelijk schoon uit (ook het beddengoed :-)), dus we hebben er toch redelijk lekker geslapen.
De laatste Xi’an dag hebben we gebruikt om de tombe te bezoeken van keizer Jingdi en zijn vrouw. Een beroemde keizer uit de Han Dynastie. Ook deze had een heel arsenaal aan terracotta popjes en potten laten maken, maar dan in miniatuur formaat. Een soort terracotta leger in het klein. Dit is een tombe die minder vaak bezocht wordt door toeristen en daarom niet zo makkelijk met het openbaar vervoer te bereiken is. Omdat de taxi hier naartoe echter 130 Yuan kostte en met de bus gaan maar 9 Yuan, wilden we perse met de bus. Eerst maar eens op zoek naar de juiste bus dus… Uiteraard was alles weer eens in het Chinees, dus dit viel niet mee, maar na een tijdje een daar werkzame dame gevonden die ons aanwees waar we ‘bij benadering’ (was nog 1 km verder) de bus konden vinden, welk nummer deze had en welke bus we daarna moesten nemen. Dus wij op zoek naar de bushalte. Deze lag aan een erg drukke acht-baans weg. De dame had gezegd dat we bus 221 moesten nemen, of was het nou 228?! Bus 221 bestond in ieder geval niet aan de linkerkant van de weg. Dus maar naar de andere kant. Aangezien we al 1km naar de bushalte hadden gelopen, hadden we geen om naar de oversteek plaats 500m terug te lopen om daar over te steken en dus besloten we, met gevaar voor eigen leven, maar zoals de mensen het in China gewoon zijn, de drukke acht-baans weg over te steken… Dat viel nog niet mee, veel rennen en zigzaggen, maar wel gelukt! Rechter bushalte… sjit! Ook geen bus 221. Dan zal het wel 228 zijn. We kunnen het even vragen?! :-S Elkie dus maar de naam van de tombe aangewezen aan een Chinees meisje en vervolgens naar het bord met alle busnummer gewezen. Gelukkig, het werkte! Het meisje wees ons het busnummer aan dat we moesten hebben, 228 dus. Helaas wees ze echter meteen daarna naar de overkant van de straat! Aaargh….! Moesten we dus nog een keer die drukke weg over… (papsen, mamsen, sorry!). Maar toen konden we gelukkig snel in de, overvolle, bus 228 stappen. Na een half uurtje, bij de volgende busstop, herhaalde zich het aanwijzen van de naam van de tombe en de busnummers aan een ander Chinees meisje. Zij sprak redelijk Engels en wees ons het nummer van de bus aan. Om na een paar minuten bij ons terug te komen om te zeggen dat de laatste bus voor vandaag al geweest was (stond ook in de Lonely Planet, maar die zijn vaak verouderd en wij waren eigenwijs)… Een taxi was wel duur zei ze, dus we konden beter een andere bus nemen. Vanaf het eindpunt van deze bus moesten we dan wel alsnog een taxi nemen, maar dat was maar een heel klein stukje. Dus wij in die bus gestapt…. Of beter gezegd gefrot. Hij zat zo vol dat Elkie voor de deur moest gaan staat en steeds als die bij de halte openging zich tijdelijk nog iets verder de bus in moest frotten omdat ze anders tussen de deuren zat… Maar goed. We zaten erin, hij reed en het was goedkoop! Na weer een half uurtje gebaarde de Chinese kaartjesverkoopster dat we uit de bus moesten en wees een bepaalde kant op. “wij, hier, uit?” “ja”, wees ze nog een keer! Dus wij stapten de bus uit…. Staat we daar toch in de middle of nowhere! We zagen echt alleen overal maisvelden, gras en één weggetje… geen enkel voertuig dus, laat staan een taxi. Maar ja, ze zei toch dat het hier was. Dus wij dat weggetje maar ingelopen. En jawel, na drie keer vragen (aan de enige drie mensen die we tegenkwamen), vonden we na een paar km lopen de site met de tombe en het museum wat daarbij hoorde! Pfff… lange toch dus (vooral omdat we in Xi’an zelf ook al een paar km gelopen hadden…. Maar we waren er. Eerst maar eens naar het museum. Om daar te horen dat we het toegangskaartje moesten kopen bij de tombe, waar we 1 km geleden langsgelopen waren…. AAH! Dus weer 1 km terug voor het kaartje en de tombe en daarna weer 1km lopen naar het museum… om vervolgens wéér 1 km te lopen naar de parkeerplaats waar we een taxi wilden nemen… die er niet waren want het park was bijna dicht. Er waren trouwens ook geen mensen meer, alleen één groepje Chinezen….. Uiteindelijk maar aan dat groepje waarvan er gelukkig een Engels sprak gevraagd of ze voor ons een taxi konden bellen. Dat lukte! Na 20 minuten kwam er een taxi die ons voor véél te veel geld naar het vliegveld heeft gebracht! De taxi zette ons netjes af bij het vliegveld, maar wel, dachten wij, bij de verkeerde terminal waren afgezet en dus weer een halve km moesten lopen naar de juiste terminal. Hier bleek dat we in eerste instantie toch goed zaten. Weer een halve km terug dus!! Zucht… Maar goed ‘gelukkig’ had ons vliegtuig vertraging, dus konden we daarna vier uur uitrusten op het vliegveld :-S. Wat een dag weer!

Inmiddels zijn we dus weer terug in Wuhan… We blijven hier nog een kleine week en dan vertrekken we naar Peking en Shanghai, van waaruit we op 3 oktober verder vliegen naar Nieuw Zeeland! Daar hebben we ook al erg veel in zin! Maar goed, eerst nog anderhalve week doornoedelen dus voordat het zo ver is…
De Peking en Shanghai berichten komen tegen die tijd wel jullie kant op!