Luang Prabang, Phonsavan en Vientiane

De laatste keer schreven we jullie vanuit Luang Prabang. Daar zijn we toen nog twee dagen gebleven en hebben we nog een excursie gedaan, die overigens niet echt de moeite waard was. Wel twee leuke mensen leren kennen, die we daarna ook weer tegenkwamen in Phonesavan. Dat gebeurt trouwens wel vaker. Er zijn veel mensen die er ongeveer dezelfde reisroute op nahouden in een bepaald land.

Na Luang Prabang zijn we naar Phonesavan gegaan. Niet voor de stad zelf, maar voor de Plain of Jars, waarover zometeen meer. Kort commentaar op de reis er naartoe willen we jullie niet onhouden namelijk. Deze keer zaten we in een mini van. Deze zou ons om 07.30 ’s ochtends bij het Guesthouse ophalen, waarna de minivan om 08.00 uur zou vertrekken op het busstation. Wij waren dus mooi op tijd klaar en ook op tijd op het busstation. In Azië is het dan echter niet gezegd, dat de minivan dan ook op tijd vertrekt. Eerlijk gezegd, is het eerder regel dan uitzondering, dat de bus, boot, minivan of wat dan ook minstens een uur te laat vertrekt. Het Brabants kwartiertje in het kwadraat zeg maar. Dus, nadat we ongeveer een uur in de hitte op het station hadden zitten wachten, konden we eindelijk een plekje in de minivan plaatsnemen, nadat onze bagage op het dak onder een zeil was vastgesnoerd. Van vertrekken kwam echter nog steeds niet veel. We waren namelijk met 13 mensen en hadden ongeveer 10 zitplaatsen in die van. Dus, alle bagage weer van het dak af en opnieuw herverdelen over minivan 1 en 2. Toen alles verdeeld was konden we rond 09.30 eindelijk vertrekken. Nadat we twintig minuten onderweg waren, en we nog twee mensen op hadden gepikt, terwijl de chauffeur eerder had gezegd dat we alle mensen al aan boord hadden, waren we echter opeens weer op het station!! Huh?! Bleek dat we nog 5 minuten moesten wachten, want er moest nog iemand opgehaald worden... Zucht.. okee. Maar na 5 minuten reed de van zonder de extra passagier weer weg... ?! Later bleek dat we deze ergens langs de kant van de weg op zouden gaan pikken. Zoals eerder al gezegd zijn de mensen hier niet zo scheutig met hun informatie. Dus at last, om 10.00 zaten we eindelijk met alle passagiers in de bus..... Die vervolgens 7 uur door de bergen over slingerweggetjes reed zodat je je met twee handen vast moest houden om niet van je stoel af te vallen. Thank God for Primatour... (waar je trouwens echt niet zonder kunt hier in Azië).

Bovenstaand verhaal is trouwens typerend voor alles in Azie. Je moet er nooit vanuit gaan dat je krijgt wat je afgesproken hebt (ondanks dat je daar wel voor betaald hebt) en ook niet dat dit op de afgesproken tijd gebeurt. Voor ons, stipte westerse mensen (vooruit, Elkie is iets minder stipt), is dit soms nog steeds wat moeilijk. Er tegenin gaan heeft overigens ook helemaal geen zin. Dan doen ze gewoon alsof ze je opeens niet meer verstaan..... :-S.

In ieder geval, na deze weer eens onrustige busreis, kwamen we aan in Phonesavan. In het stadje zelf is niets, maar dan ook niets te beleven. Maar zoals gezegd kwamen we voor de Plain of Jars. De toers daar naartoe waren echter errug duur. En Nederlands als we zijn misten we het fietsen ook wel, dus besloten we twee fietsen te huren en op de fiets te gaan. Het was namelijk maar 25-30 km enkele reis naar de eerste en de tweede site van de Plain of Jars.... Wat we echter niet wisten is dat meer dan de helft van deze kilometers afgelegd moest worden over zandweggetjes met stenen die bergop en bergaf gingen. Klein inschattingsfoutje... In combinatie met een paar dagen van anorectische levensstijl (omdat we niet tegen de malariapillen konden in het begin en uit pure wanhoop dus maar niets meer aten) en het feit dat het ongeveer 38 graden was, hebben we dit als net zo zwaar ervaren de Mount Everest beklimmen terwijl deze uit drijfzand bestaat (we denken althans dat dat zo voelt).... We zijn niet flauw, maar echt waar, de terugweg hadden we zonder overdrijven bijna niet gehaald... De volgende keer dus toch maar een scootertje huren! De Plain of Jars (een site in de natuur met daarop honderden jaren oude potten, waarvan het doel nog niet helemaal duidelijk is, wellicht waren het urnen) was gelukkig echt wel de moeite waard! Zie de foto’s. Wat ook echt geweldig was, was dat wij, als enige blanken op de fiets, door de lokale bevolking zelf zo’n beetje als een attractie gezien werden. Alle kindjes langs de route zwaaiden daarom heel vrolijk naar ons, riepen hallo (Sabaidee in Lao) en sommige kindjes renden zelfs hele stukken zwaaiend achter onze fietsen aan. Echt heel bijzonder om mee te maken!

Na een dagje en twee nachten doorgebracht te hebben in Phonesavan, wachtte gelukkig alweer onze volgende busreis! :-). We zullen hier niet zolang over uitwijden als over de vorige busreis, maar in het kort: het was een lokale buslijn, zónder airco (was alweer 38 graden), die weer over bulten en kronkelweggetjes reed en er tien uur over deed (350 km maar!), terwijl de andere passagiers, die allemaal minstens 1 kubieke meter aan bagage bij zich hadden waaronder groenten, busonderdelen, vogels en weten wij veel wat nog meer, verspreid over de stoelen het het gangpad van de bus, alleen maar rondkakelden in het Lao, waarbij ze net niet boven de luid klinkende Laotische karaoke muziek uitkwamen ie gedurende de hele reis op het bus-tvtje werd vertoond.... Leve het openbaar vervoer!

Inmiddels zijn we na deze weer prachtige busreis aangekomen in de hoofdstad van Laos, Vientiane, waar we nu 3 dagen zijn. Een grote, maar rustige stad, met mooie tempels, waar we lekker even rustig aan doen en genieten van de fruitshakes, de crepes, het lekker eten en het Beerlao (erg lekker lokaal biertje, 90ct per 640ml!). Heerlijk dus. Wel een groot contrast overigens met de arme en bedelende mensen die je hier ziet. Vaak worden er voor het bedelen en verkopen van spullen kleine kinderen ingezet (vanaf zo’n 6 tot 8 jaar lopen ze hier al over straat). Erg moeilijk om hier nee tegen te zeggen en voorbij te lopen. Soms doen we dat dus ook niet. Maar in de meeste gevallen moet je wel omdat je door de hoeveelheid ervan anders zelf geen geld meer overhoudt. Dit raakt ons toch wel, evenals de verhalen over en nog steeds zichtbare gevolgen van de Vietnam oorlog, waarin Laos 7 jaar lang gebombardeerd is. Er liggen in veel gebieden namelijk nog steeds ongeexplodeerde bommen. Het verkopen hiervan levert geld op voor het metaal, waardoor mensen (vaak ook kinderen) proberen de bommen uit te graven en en zwaar gewond raken of overlijden. Erg heftig om te zien en te horen. Wat hebben wij het dan toch goed in Nederland.

We blijven nu nog 1 nachtje in Vientiane, waarna we met de, jawel BUS, naar het zuiden vertrekken.... Jullie horen het wel weer! :-)