Van Pakse, via Si Phan Dhon naar Hanoi en Hué

Hallo allemaal! Daar zijn we weer, terug van heel veel onder weg geweest! Bedankt trouwens weer voor alle reacties, echt superleuk om die te lezen! :) En omdat het vakantieseizoen in Nederland inmiddels ook aangebroken is, ook voor jullie een hele fijne vakantie!

Maar goed, ons laatste verslag hadden we geschreven in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Van daaruit hebben we de sleeping bus genomen naar Pakse (in het zuiden)... Dat ging eigenlijk best prima! We hadden een cabinetje met z’n tweeen, ongeveer 1,5 meter lang en een meter breed, maar löpfeltje-löpfeltje met de benen krom ging het best... ;) Na 12 uurtjes bussen kwamen we aan in Pakse en deze stad bleek écht ... SAAI! Ach, we hebben er uiteindelijk alleen geslapen en gegeten (in het enige beschikbare restaurant, waar we het als voorgerecht bestelde knoflook-brood vlak voordat we onze laatste hap van het hoofdgerecht door wilden slikken kregen; lusten vogels ook knoflook?). Vanuit Pakse hebben we een aantal excursies gedaan, onder andere naar Wat Phu, een UNESCO-beschermd gebied, waar we een van eerste Khmer tempels (als voorloper van het wereldberoemde Ankor Wat) hebben bezocht... Echt te vet.

Vanuit Pakse zijn we ook nog twee dagen naar Si Phan Don (alias 4000 islands) gegaan... Dat ligt in het zuidelijkste puntje van Laos, en zijn allemaal eilandjes in de Mekong. Vanuit de bus moesten we overstappen op een long-tail bootje die ons naar Don Det (‘ons’ eiland) zou brengen; er zaten nog ongeveer 20 andere mensen op die boot die een eilandje verder moesten... Een kwartiertje waren we onderweg, en opeens stuurt die knakker van een bootbestuurder de punt van de boot recht op de oever, en roept ie van achteruit de boot: DON DET! Ah, onze bestemming... Die bestuurder bleef lekker zitten, dus wij bepakt en bezakt over de ERG smalle en onstabiele punt van de boot klauteren, en maar hopen dat we niet in het water zouden vallen voor het oog van die 20 anderen (die er heel stiekem wel op hoopten, we voelden ‘t). Pfoeh, dat ging net goed, stonden we op de kant, begon de bootbestuurder alweer naar ons te roepen: BOAT, BOAT! Of we de boot ook nog even af wilden duwen... Haha, geweldig, liever lui dan moe! Relaxed baantje, beetje gasgeven en toeristen commanderen... :-D

Op Don Det hebben we een paar fietsen gehuurd, en met backpack op z’n Hollands ‘op fietse’ op zoek naar een plek om te slapen... Onderweg dacht Erik dat hij wel door een moddelpoel kon fietsen waar niemand doorheen kon fietsen, dus dat ging uiteraard flink mis; volgens Elkie was het wel erg leuk om te zien, en tot boven Erik’s enkels is de huid extreem soepel door alle modder... Een aanradertje ;) Oh ja, vanaf het eiland hebben we nog een bootje genomen naar de grens met Cambodja waar we de zeer zeldzame Irrawaddy dolfijnen hebben gezien! Echt bijzonder was dat! En in het bootje zijn we erachter gekomen dat het regenseizoen nog niet afgelopen is... Tot op het bot natregenen is een uitdrukking uit Laos, dat kan niet anders.

Na 4000 islands zijn we terug gegaan naar Pakse, waar we nog een dagje een brommer (met versnellingen, lastig!!) hebben gehuurd, om naar het Bolaven plateau te gaan. Dit is de meest vruchtbare grond in Laos, en hier wordt onder meer veel koffie verbouwd... Lekkere koffie, niet meer normaal! Trouwens, brommer huren in Laos: 5 euro! Benzine: 2 euro voor 150 km! Niet te duur hoor! En verzekering: ‘don’t fall off’... Onderweg hebben we gegeten in een heel klein restaurantje ergens in de middle of nowhere, en de zoon van de eigenaresse wilde wel even z’n Engels met ons oeferen... Haha, echt een geweldig kereltje! Na het eten kregen we een banaan voor onderweg, en werden we uitgezwaaid: have a nice chip!! (=trip) Hmm, blijkbaar had de oefening toch niet geweldig geholpen... Op de terugweg naar Pakse zijn we gestopt bij een koffieplantage (vlakbij een waterval waar we allebei ERG nat zijn geworden); de gepensioneerde eigenaar wilde ons wel een rondleiding geven over zijn landgoed... Echt geweldig! We kennen nu alle soorten koffie, en daarnaast ook nog ongeveer alle kruiden en groenten die in de Laose keuken worden gebruikt... Dit was echt een top-rondleiding, en dat vrijwillig en voor niets!

Vanuit Pakse hebben we toen alweer de sleeping bus naar Vientiane genomen (deze bus was nog beter, genaamd ‘King of Bus’, met 1,6 meter lange cabines), en de volgende dag hebben we een vlucht genomen naar Hanoi.... Aangekomen in Hanoi konden we kiezen uit een taxi voor ongeveer 8 dollar per persoon, of de bus voor 3 dollar pp. Wij dus richting bus, een 100% budget-technische keuze... Daar bleek dat er wel een mini-busje richting binnenstad ging, maar dat er 17 mensen (met enorme baggage) mee wilden... En: het is gelukt! We pasten er allemaal in! Volgend jaar staan we in het Guiness Book of Records: meeste mensen in een minibus! Haha, wij waren natuurlijk ook de enige toeristen (de andere toeristen zaten allemaal voor die extra 5 euro in een airco-gekoelde ruime luxe wagen), en we hebben het gezellig gemaakt met onze Vietnamese mede-reizigers! Dat moest ook wel, want we kwamen aan in Hanoi tijdens de spits, en dat betekent: CHAOS! Er rijden hier ongeveer 6 miljoen brommertjes zonder verkeers- en voorrangsregels door elkaar. Ongelooflijk, wat gaaf om dat vanuit een veilig volgepakt busje mee te maken! Hanoi zelf is ook echt een geweldige stad, met maar een handjevol toeristen, en enkele bizarre dingen (met zijn 4en op een brommertjes is doodnormaal, ze pakken echt ALLES op die brommertjes, tot koelkasten toe, als je als voetganger een weg wilt oversteken moet je gewoon beginnen met lopen, als je met z’n tweeen bent bij elkaar blijven, steady tempo aanhouden, dan rijden al die brommers om je heen, en ga je dwars door de drukte, super! Verder heb je hier kappers op straat, treinsporen die letterlijk langs huiskamers en winkeltjes lopen, iedereen eet en drinkt hier op de stoep, op krukjes van 15 cm hoog, enz.)... Topstad!

Oh ja, en we hebben Ho Chi Minh gezien! In zijn mausoleum ligt zijn gebalsemde lichaam (sommige critici denken overigens dat het een Madame Tussauds masterpiece is, maar wij gaan er uiteraard vanuit dat het gewoon de echte is!). We gingen op zondagochtend, we waren om half tien op de plaats van bestemming, en het was DRUK! Er stond een wachtrij van twee kilometer lang, met voornamelijk Vietnamezen, die hun nationale held een eer bewijzen... Het duurde wel 1,5 uur voordat we binnen waren, maar het was erg bijzonder om te zien. Ho Chi Minh is trouwens echt een grootheid hier, op elke straathoek staat wel zijn portret...

De afgelopen dagen hebben we nog een uitstapje van 2 dagen gemaakt naar Ha Long Bay... Uit budget-overwegingen wilden wij natuurlijk weer de openbare bus pakken in plaats van een dure toeristen-trip. Onderweg naar het busstation zijn we flink afgezet door de taxichauffeur, met wie we een beetje ruzie hebben gemaakt, en uiteindelijk toch een redelijk goeie prijs hebben betaald... De openbare bus was eigenlijk best luxe, en rustig (we zaten er met z’n 6-en in), toen we erachter kwamen dat we bij élke bushalte op de 150-km lange weg moesten stoppen om te vragen of er mensen mee wilden. AAAH! Wel leuk om tussen de locals te reizen; zij nemen echt ALLES mee in de bus: er werden levende kippen vastgebonden aan de stoelpoten, manden vol met etenswaren, wel een levendige bedoening! Vlak bij de bestemming werden we trouwens opeens afgedropt langs de snelweg... euh... huh? Roept de busschauffeur: “motortaxi, motortaxi!” Bleek dus dat we geen andere keuze hadden dan, uiteraard voor teveel geld, achterop twee (taxi)brommers naar de stad te rijden. Geen enkele rit in Vietnam gaat zoals je ’t verwacht (of komt dat nou door onze verwachtingen??)... Ha Long Bay is trouwens supermooi, een verzameling van zogenoemde karst rock formations (zie foto), echt bijzonder om dat met een boot te verkennen! Na Ha Long Bay hebben we de trein gepakt vanuit Hanoi naar Hue, 14 uurtjes in een slaapcabine, samen met twee Duitsers... We zijn erachter gekomen dat het Nederlandse spoor echt heel vlak is vergeleken met de Vietnamese rails.. HOBBELS! Weinig geslapen, maar wel een vette reis... Wist je dat ze hier nog handmatig de wissels om moeten zetten??

En nu zitten we dus in Hué, op een heel twijfelachtig bedlaken, dit verhaal te typen... Hier blijven we nog tot morgenvroeg; daarna staan Hoi An, Nha Trang en Saigon op de planning.

Tot later weer!