China

Op zaterdagavond 3 septemer, zijn we aangekomen in Wuhan. Dit deel van onze reis hebben we ingelast omdat Erik hier vier weken gaat werken. Het is een samenwerking, of dat moet het in de komende weken gaan worden, tussen de technische universiteit in Eindhoven en die in Wuhan. Tijdens deze weken verblijven we dan ook op de universiteitscampus en willen we in de weekenden highlights in andere delen van China bezoeken.

Op die eerste zaterdag zijn we netjes opgehaald door twee studenten van de universiteit, die ons naar ons appartement op de campus hebben gebracht. Het appartement ligt op een méga groot universiteitscomplex, wel twintig keer zo groot als de universiteit in Eindhoven en met wel acht uitgangen (komen we later nog even op terug). Het complex is omgeven door een hek met toegangspoort en ook alle appartementen en kantoren zijn voorzien van getraliede ramen en dikke stalen deuren. In het begin vroegen we ons daarom af wat voor gruwelijks hier dan wel niet was gebeurd, maar later hebben we gezien dat dit in China heel normaal is. Ook in de stad hebben gebouwen soms tralies voor de ramen en ook alle taxi chauffeurs zitten veilig achter een stalen balken constructie. We voelen ons inmiddels dus gewoon veilig hier...

Naast het beveililigingsverhaal, bracht het appartement nog twee verrassingen met zich mee, 1 het was onzettend groot (met een woonkamer, een extra kamer, een eetkamer, badkamer, keuken en twee slaapkamers) en 2, het was ongeveer net zo smerig als dat het groot was :-S. We denken niet dat we al een smeriger hotel hebben gehad en dat wil toch wat zeggen voor low-budget Azië. We zijn dus maar gestart met een badkamer poetsbeurt voordat we onze eerste douche hebben genomen (nog steeds op slippers weliswaar). De keuken was niet meer te redden en dus hebben we besloten om die, samen met de overbodige kamers, maar helemaal niet te gebruiken. Dit houdt wel in dat we ons bestek, lees; twee vork-lepel-messen in één, kadootje uit NL, en onze twee wekpotten (we dachten dat het bekers waren), waar we uit drinken, onder de douche moeten afwassen, aangezien de wastafel alleen voorziet in koud water..
Ter vervanging van de niet-bruikbare keuken, hebben we een goedkoop waterkokertje gekocht en de vloer geveegd, waardoor we nu toch een vrij knus drie kamer appartement bewonen, waar we voor de enige Engelstalige TV zender ’s avonds een kopje koffie en thee kunnen drinken. Onze levensstandaard en smerigheids-tax hebben hier inmiddels echt wel een serieuze transformatie ondergaan, maar ja... ‘living the dream’ he?!

Goed, eenmaal ‘gesetteld’, hadden we op maandag voor het eerst een afspraak met iemand die hier op de universiteit werkt en die de praktische coördinatie heeft over ons bezoek hier. Zij heeft ons een kleine routebeschrijving gegeven over de omgeving (restaurants, supermarkt enz.), maar wist ons niet bijzonder veel te vertellen over Erik’s zakelijke agenda hier. Alleen dat ze enkele afspraken voor Erik zou maken met professoren hier. Waar wij altijd dachten dat de Chinezen zes keer zo hard werken als de mensen in NL, schijnt dit wel mee te vallen, want we zijn nu tien dagen hier en Erik heeft gisteren zijn eerste afspraak gehad. Hiernaast werkt Erik vanuit ons appartement een aantal uren per dag (wat Elkie de gelegenheid geeft om héérlijk uit te slapen :-)) en vermaken we ons verder met wat rondkijken in de omgeving en het bezoeken van wat winkels.... als je denkt dat we dan weinig te doen hebben, dan heb je het mis!! We zullen jullie in de volgende anekdotes schetsen waarom.

De eerste dag: een Chinese SIM kaart kopen. Allereerst.. wat is ons adres? We moesten immers wel weten hoe we weer naar ons appartment terug moesten komen en aangezien wij ons middenin niet-toeristisch China bevinden, zijn alle straatnaamborden, evenals alle anders geschreven aanduidingen, uitsluitend weergegeven in het Chinees. Aan de conciërge van ons gebouw wilden wij dus vragen om ons adres ‘even’ op te schrijven in het Chinees, zodat wij dit aan de taxi chaffeur konden laten zien. De conciërge sprak echter, evenals 98% van de andere in Wuhan wonende Chinezen, geen Engels. Euh....? Uiteindelijk maar ons pocketgidsje Mandarijn gepakt en het woord ‘adres’ aangegeven (we waren inmiddels een kwartier verder), waarna zijn dochter uiteindelijk in het Chinees iets op papier krabbelde. Er stond een nummer bij (thank God, ze gebruiken wel dezelfde cijfers als wij), dus we namen aan dat dit inderdaad ons adres was (dit bleek later gelukkig inderdaad zo te zijn). Dus wij vol goede moed op naar de telefoonwinkel voor die SIM kaart. Aangezien we hier dus niets kunnen lezen en ook niets kunnen vragen in het Chinees, kwam dit neer op een lange wandeling door het centrum totdat we een telefoonwinkel tegenkwamen. Gelukkig is China Telecom een grote organisatie en zijn merknamen de enige woorden die, incidenteel, wel met ‘onze’ letters geschreven zijn en dus hadden we deze winkel toch redelijk snel gevonden. Op naar de ‘customerservice’! “Euh... Chinese SIM-card?” We werden door een drietal medewerkers onbegrijpend aangestaard die vervolgens in het Chinees tegen ons begonnen te praten. Nadat wij vervolgens onbegrijpend terugstaarden, werden we met wat Chinese uitroepen en een wijzende vinger naar de anere kant van de winkel verwezen. Hier troffen we vervolgens vier dames die ook geen Engels spraken….. Gelukkig vonden zij even later, in het magazijn (?), wel een redelijk Engels sprekende collega, die ons uitlegde dat een Chinese SIM-kaart niet werkt in onze Nokia?! Waarom niet dat kon hij ons verder niet uitleggen.. Tsja….wij maar weer naar buiten zonder SIM-kaart. Gelukkig zitten in Azië vaak alle gelijksoortige winkels bij elkaar en dus zagen we een stukje verder een Nokia winkel. Daar maar eens proberen dus. De Chinese mensen zijn erg aardig en behulpzaam, dus we werden meteen door acht medewerkers tegelijk geholpen, maar helaas….weer in het Chinees… Gelukkig trommelden ze ook hier even later een collega op achter uit de winkel die wel enigszins Engels sprak. Die wist ons uit te leggen dat wél een SIM-kaart konden kopen. Hier konden we echter alleen binnen China mee bellen, niet naar NL. Geen probleem, de kaarten waren toch alleen om elkaar, of Erik’s Chinese collega’s te bellen… Mooi, een uur of twee later waren wij dus toch de trotse bezitters van twee SIM-kaarten.

De volgende dag. Op naar de Sony reparatiewinkel om te kijken of onze, helaas allebei kapotte, e-readers nog gemaakt konden worden. De verkoper van de Sony-winkel waar we al eerder geweest waren en die ons had verteld dat onze (in China gemaakte) e-readers hier niet verkocht worden (huh?!), had het adres voor ons opgeschreven in het Chinees. Op zoek dus naar een taxi. Na enkele minuten kwam de eerste taxi aanrijden. Dus wij enthousiast ons briefje laten zien. Schudt die taxi chauffeur opeens nee, murmelt wat in het Chinees en rijdt door. Dus…… Tweede taxi dan. Same story… Hmmmm, en wij hadden dus geen enkel idee wat er mis was met ons briefje. Dan maar op zoek naar iemand die Engels spreekt. Niet dus, De ene na de andere intelligent uitziende Chinees schudde verlegen zijn hoofd en liep snel door.. Tsja… en nu? Dan maar even naar het winkelcentrum, misschien spreekt daar iemand Engels. En we hadden geluk. Meteen in de eerste winkel sprak een van de zeven medewerkers die ons kwam helpen, redelijk Engels. Wat er mis wat met ons briefje weten we nog steeds niet, maar de medewerkster schreef een andere naam op en legde ons uit hoe we van daaruit naar het Sony gebouw kunnen komen. Terwijl ze dit deed, kwamen we er overigens achter dat we het briefje met ons thuisadres vergeten waren, dus of ze ook even in het Chinees op wilde schrijven dat wij naar de Wuhan University of Technology East Campus moesten. Dit scheen nogal moeilijk te zijn, aangezien het ons en kwartier duurde om dit uit te leggen, maar uiteindelijk schreef ze gelukkig wel iets op. Oke, nieuwe taxi poging dus. Die lukte! Een kwartiertje later stonden we bij Sony, Daar maar eens uitleggen dat we wilden weten of ze onze e-reader konden maken. Euh.. “do you speak English”? “No…” Hmmm… Gelukkig was een van de receptionistes zo slim om op haar computer Google-translate op te starten (wij kwamen niet verder dat het laten zien van het Chinese woord voor ‘repair’ in ons Mandarijnse boekje). Vervolgens legde zij aan de reparateur uit wat we wilden, Die nam ons vervolgens mee naar een andere verdieping om de e-readers onder de loep te nemen. Daarna legde hij ons in het Chinees uit of de e-reader gemaakt kon worden ja of nee. Uiteraard begrepen wij hier geen woord van! Bij gebrek aan Google op deze verdieping zei hij daarom maar: “call Chinese friend”, Gelukkig hadden wij onze Chinese SIM-kaarten bij ons (;-)) en dus konden we onze Chinese contactpersoon bellen waaraan de man vervolgens heeft uitlegd dat ze de schermen van onze (nogmaals, in China gemaakte) e-reader in China niet hebben en ons dus niet konden helpen… Huh?!
Nou ja, dan maar weer met de taxi naar huis. Eerst weer het briefje aan de chauffeur laten zien, hij wat vragen in het Chinees, wij niet begrijpen, maar hij reed wel aan. Om ons vervolgens ergens af te zetten waar we nog nooit geweest waren.. :-). Gebaart hij: “is het hier”?, wij schudden: “nee”, dus toen reed hij maar weer door. Misschien handig om hier even te vertellen dat er in Wuhan ongeveer zeven universiteiten zijn, met allemaal verschillende campussen, dus ook allemaal een east-campus hebben… :-S. In ieder geval was de eerste poging dus mislukt. Even later stopt hij bij het tweede (voor ons onbekende) hek. Weer gebaren “is het hier”? Wij weer gebaren: “weten wij veel”. Dus maar vragen aan twee beperkt Engels sprekende meisjes “is this the Wuhan University of Technology”? “Yes!” Oke, dan zullen we vast wel bij een andere poort zitten. Dus de taxi uitgestapt en het terrein opgelopen om er na tien minuten achter te komen dat we nog steeds niets herkennen en dus toch niet goed zitten. Zucht….. En nu? Dan maar even om ons heenkijken of we de gebouwen in de omgeving herkennen, dan gaan we daarheen…en ja.. na vijftien minuten lopen herkennen we het, nog zo’n twintig minuten lopen en dan zijn we thuis! Je ziet het, we vervelen ons zeker niet hier. Over het hierboven beschreven uitje naar Sony hebben we ongeveer drie uur gedaan. Het is dan ook maar zeven km verder…… :-S

Het eten is overigens hetzelfde verhaal. Menukaart in het Chinees en geen Engels sprekende ober om het een en ander te vertalen. Alleen kip met rijst dus, dat kunnen we aanwijzen in ons boekje. Of zoals een paar dagen geleden in een restaurant met buffet. We hebben nog steeds geen idee wat we daar hebben gegeten, maar we konden nu in ieder geval zien wat we bestelden voordat het op ons bord lag. Beide oplossingen bieden overigens geen uitkomst in het campus restaurant, waar voorbeelden van de gerechten klaarstaan en de kassa waar je de gerechten moet betalen (en dus ook aangeven wat je wilt eten) aan de andere kant van de hal zit….. Vanavond gaan we dat dus maar eens met de fotocamera proberen…..! :-)